Zapalenia skóry palców, przestrzeni międzypalcowych i opuszek kończyn u psów mogą mieć charakter pierwotny lub wtórny i aby właściwie ustalić ich etiologię, lekarz powinien kierować się określonymi zasadami postępowania. Określenie rozmieszczenia i rodzaju zmian pierwotnych ma kluczowe znaczenie dla postawienia rozpoznania. Grzybica skóry to często spotykana choroba zakaźna, która może dotyczyć całego ciała. Wywołana jest chorobotwórczymi grzybami, drożdżakami lub dermatofitami oraz niektórymi formami leczenia farmakologicznego, np. grzybica skóry po antybiotykach występuje nader często, szczególnie u osób o obniżonej odporności. Zobacz, jak się przed nią ustrzec i jak ją leczyć. Grzybica owłosionej skóry głowy należy do najczęściej spotykanych zakażeń grzybiczych u dzieci na całym świecie, wywołanych przez dermatofity. Choć infekcja grzybicza najczęściej dotyka dzieci do 10 roku życia, ale osoby dorosłe również są na nią narażone.wywołuje wiele Poznaj przyczyny, rodzaje i skuteczne sposoby Vay Nhanh Fast Money. Choroby skóry u kota w zdecydowanej większości przypadków to niegroźne dolegliwości, które dzięki dobraniu odpowiedniego leczenia można łatwo wyleczyć. Choroby skóry najczęściej objawiają się świądem, zaczerwienieniem, wykwitami, wypryskami, krostkami, strupkami, łuszczeniem się naskórka czy wypadaniem włosa. Skuteczna terapia jest możliwa tylko w przypadku postawienia trafnej diagnozy dlatego, dlatego jeżeli podejrzewasz, że twój kociak może zmagać się z chorobą skóry, koniecznie zasięgnij porady u lekarza weterynarii. Stanowczo odradzamy próby samodzielnego leczenia zwierzaka. Pamiętaj – kuracja pupila domowymi sposobami może doprowadzić do poważnych skutków, w tym nawet do utraty życia kota! Choroby skóry u kota na tle alergicznym Kłopoty ze skórą, okrywą włosową, zewnętrznym przewodem słuchowym, spojówkami czy też śluzówkami mogą być powodowane wieloma czynnikami. W diagnostyce bierze się pod uwagę schorzenia tła alergicznego, zaburzenia hormonalne, choroby przemiany materii, niedobór makro- i mikroelementów, niedobory witaminowe, błędy dietetyczne, choroby pasożytnicze skóry (nużyca, świerzbowiec, pchły i wszy), choroby pasożytnicze (glistnica i tasiemczyca), grzybice i choroby wywoływane przez drożdżaki, choroby tła bakteryjnego oraz procesy nowotworowe. W zależności od rodzaju objawów klinicznych schorzenia, lekarz weterynarii zwykle kieruje czworonoga na badania specjalistyczne. Dopiero na podstawie ich wyników podejmowane jest odpowiednie leczenie. Choroby skóry u kota na tle bakteryjnym W przypadku podejrzenia u kota choroby skóry na tle bakteryjnym czy też grzybiczym należy wykonać dodatkowe badanie mikrobiologiczne (takie jak: wymaz, ewentualnie naskórek, posiew i antybiogram). Po określeniu czynnika chorobotwórczego i zbadaniu wrażliwości na antybiotyki lekarz weterynarii zaleca właściwe postępowanie – zarówno miejscowe, jak i ogólne. Należy przy tym pamiętać, że niektóre schorzenia skóry, np. gronkowce, leczą się bardzo trudno i długo, dając czasami wznowienia procesów chorobowych. W takich przypadkach trzeba zastanowić się nad podniesieniem odporności zwierzęcia, podając mu autoszczepionkę lub inne specyfiki immunostymulujące. Regularnie sprawdzaj stan skóry swojego pupila. Dzięki temu zmiany, które zauważysz, zostaną szybko wykryte, co z kolei zaowocuje krótszym i skuteczniejszym leczeniem. W końcu dobro i zdrowie naszych zwierząt powinno być na pierwszym miejscu. Grzyby, obok roślin, zwierząt, prokariontów i protista stanowią jedną z pięciu kategorii organizmów żywych, tworząc własne królestwo. W warunkach fizjologicznych na powierzchni skóry i okrywy włosowej psów i kotów bytują znaczne ilości grzybów saprofitycznych. Wśród najczęstszych saprofitów wymienia się: Alternaria, Aspergillus, Chrysosporidium, Cladosporidum, Mucor oraz Penicillium. W większości są to przypadkowe zanieczyszczenia powłoki wspólnej ciała zwierzęcia grzybami znajdującymi się w glebie lub w powietrzu (4). Spośród ponad 100 000 znanych gatunków grzybów około 300 jest patogenami zwierząt (4). Patogenne gatunki mogą wywoływać grzybice powierzchowne, głębokie lub układowe. Co ciekawe, czasami patogenne gatunki grzybów (Microsporum gypseum, Trychophyton mentagrophytes, Trychophyton rubrum) izolowane są również od zdrowych zwierząt. Zjawisko to obserwuje się szczególnie często u psów i kotów spędzających większość czasu poza domem (przypadkowa kontaminacja skóry elementami grzybów z otoczenia) (4). Grzybami wywołującymi grzybice powierzchowne i „cieszącymi się niesłabnącym zainteresowaniem” lekarzy praktyków są dermatofity. Mimo stałego postępu wiedzy oraz powszechności dermatofitozy u kotów choroba ta wciąż sprawia wiele trudności, zarówno natury diagnostycznej, jak i terapeutycznej. Patogeneza Dermatofity (w dosłownym znaczeniu: rośliny skórne), w przeciwieństwie do jednokomórkowych drożdżaków, są złożonymi organizmami tworzącymi grzybnię. Dzięki możliwości wytwarzania keratynazy i innych enzymów proteolitycznych dermatofity odznaczają się rzadką właściwością wykorzystywania jako pożywienia głównego białka naskórkowego – keratyny. Zarodniki dermatofitów zatem mogą rozwijać się we wszystkich strukturach podlegających procesowi rogowacenia – w naskórku, we włosach, w mieszkach włosowych oraz (rzadziej) w pazurach. Mimo że w przebiegu dermatofitozy nie dochodzi do zakażenia żywych tkanek, mogą one ulegać wtórnej destrukcji wskutek rozwijającej się komórkowej odpowiedzi immunologicznej. Formą zakaźną dermatofitów są artrospory powstające przez fragmentację strzępek. Artrospory w suchym środowisku zewnętrznym mogą przetrwać nawet kilkanaście miesięcy. Wysoka temperatura (100oC) natomiast szybko je niszczy (2). Okres inkubacji w przypadku M. canis wynosi 1-3 tygodni (2). Dermatofity początkowo atakują rejon ujścia mieszka włosowego, następnie proliferują i przemieszczają się w kierunku korzenia włosa (nie kolonizują głębszych poziomów mieszka włosowego ze względu na swoją wrażliwość na wyższe temperatury). Stosunkowo często zakażenie dermatofitowe u kompetentnego immunologicznie, krótkowłosego kota kończy się samowyleczeniem w ciągu kilku tygodni. Przyczyną może być rozwinięcie się odpowiedniej odpowiedzi immunologicznej organizmu lub po prostu osiągnięcie przez włos fazy telogenu (ustanie aktywnej produkcji keratyny). Powszechne, szczególnie wśród kotów długowłosych, zjawisko bezobjawowego nosicielstwa Microsporum canis wynika z faktu, że gatunek tego grzyba jest doskonale przystosowany do swego gospodarza i często wywołuje u niego jedynie nieznaczną odpowiedź układu odpornościowego. Do zakażenia dermatofitozą dochodzi drogą bezpośrednich kontaktów międzyosobniczych lub drogą pośrednią – poprzez kontakt zwierzęcia z zawierającymi elementy grzyba fragmentami włosów, kurzem, naskórkiem, przyrządami do pielęgnacji sierści, posłaniami, klatkami transportowymi itp. Co ciekawe, artrospory mogą być także mechanicznie przenoszone przez pchły! W przypadku schronisk dla zwierząt nierzadko źródłem infekcji są odwiedzający obiekt ludzie biernie przenoszący zakaźny materiał (np. na ubraniach, butach). Większość przypadków dermatofitoz u kotów (90%) wywołuje Microsporum canis. Inne gatunki, takie jak: Microsporum gypseum, Trichophyton mentagrophytes, Trichophyton quinckeanum, Trichophyton verrucosum, izolowane są u tego gatunku rzadko (2). W przypadku M. canis najczęstszym sposobem zakażenia jest kontakt bezpośredni z innym kotem, choć gatunek tego grzyba izolowano również np. z kratek wentylacyjnych czy z kurzu (4). Co więcej, przeprowadzono interesujący eksperyment polegający na wykonaniu posiewów mikologicznych z materiału zebranego z podłóg 50 prywatnych praktyk weterynaryjnych i okazało się, że aż w 30% przypadków wyhodowano M. canis (4). Większość zakażeń T. mentagrophytes i T. quinckeanum wynika z kontaktu z gryzoniami lub ze środowiskiem, w którym przebywają te zwierzęta. W przypadku M. gypseum z kolei źródłem infekcji jest gleba (np. w trakcie kopania przez zwierzę dziur w ziemi), a w przypadku T. verrucosum – bydło (2). Na ogół jawną postać choroby obserwuje się u osobników poniżej 2. roku życia, zwierząt starych, osobników z deficytami immunologicznymi lub zwierząt, u których toczy się proces nowotworowy. Wśród czynników sprzyjających rozwojowi dermatofitozy wymienia się: złe odżywianie (szczególnie deficyty w zakresie białka i witaminy A), terapię glikokortykosteroidami, ciążę, stres socjalny (np. w schroniskach), wysoką wilgotność i złe warunki higieniczne środowiska. Skłonność do dermatofitozy u persów pośrednio przemawia za udziałem czynników genetycznych w rozwoju omawianej choroby. Z drugiej strony częstsze zachorowania kotów długowłosych można tłumaczyć mniej efektywnymi zabiegami pielęgnacyjnymi u tych osobników. U immunokompetentnych zwierząt po przebyciu dermatofitozy najczęściej dochodzi do wykształcenia długotrwałej odporności, dlatego też nawroty tej choroby należą do rzadkości. Grzybica to prawdziwe kocie utrapienie. Choroba ta łatwo szerzy się w otoczeniu i zwykle nie daje jednoznacznych objawów, przez co walka z nią jest trudna i długotrwała. Niestety, u niektórych mruczków grzybica może doprowadzić do poważnych problemów ze skórą. Po czym poznać, że futrzak cierpi z powodu tej choroby? Jak zapobiegać zakażeniu dermatofitami u kota? Przyczyny grzybicy u kota Grzybica to choroba skóry i jej wytworów wywołana przede wszystkim przez dermatofity. U kotów głównymi czynnikami etiologicznymi są: Microsporum canis, Microsporum gypseum i Trichophyton mentagrophytes. Charakterystyczną cechą tych grzybów jest zdolność do rozkładania keratyny. Warto wiedzieć, że grzybica jest bardzo zaraźliwa i może przenosić się między różnymi zwierzętami. Ryzyko stwarzają nie tylko bezpośrednie kontakty z chorymi osobnikami, ale również z ich akcesoriami (np. legowiskami, szczotkami), na których może znajdować się naskórek lub sierść. Niejednokrotnie mruczki zarażają się od zwierzaków będących bezobjawowymi nosicielami grzybów. Niebezpieczne dla futrzaków mogą być też polowania na gryzonie. Nie można zapominać, że choroba przenosi się także na ludzi. Choć grzybica atakuje koty w różnym wieku i różnych ras, istnieją pewne czynniki, które mogą sprzyjać jej wystąpieniu. W grupie ryzyka znajdują się przede wszystkim mruczki z obniżoną odpornością. Choroba najczęściej dotyka zatem kociaki, kocich seniorów, futrzaki przewlekle chore i zestresowane. Szczególnie narażone na nią są także mruczki, które często stykają się z innymi zwierzętami. Grzybica nierzadko pojawia się więc u kotów wychodzących i biorących udział w wystawach. Skłonność do zakażeń grzybiczych mają również mruczki długowłose. Nie można ponadto lekceważyć wpływu różnorodnych podrażnień skóry i problemów dermatologicznych na rozwój choroby. Uszkodzona skóra stanowi doskonałe podłoże do rozwoju chorobotwórczych grzybów. Właśnie dlatego dermatofitoza może pojawić się w efekcie alergii czy inwazji insektów. Objawy grzybicy u kota Objawy grzybicy zwykle nie są charakterystyczne i przypominają te, które można zaobserwować w przebiegu innych chorób dermatologicznych. U kotów na ogół widoczne są miejscowe wyłysienia, zwłaszcza w okolicach pyska i łapek. Dodatkowo często można zauważyć intensywne łuszczenie się naskórka. O grzybicy mogą też świadczyć zmiany skórne w postaci zaczerwienień, strupów, grudek, otarć czy pęcherzyków. W wyniku choroby okrywa włosowa futrzaków może stać się matowa i łamliwa. Dermatofitozie czasami towarzyszy także świąd. Najczęściej jest on jednak umiarkowany. Warto pamiętać, że symptomy grzybicy mogą być niezwykle zróżnicowane, w zależności od ogólnego stanu zdrowia futrzaka i ewentualnych występujących u niego innych schorzeń skórnych. U kotów osłabionych objawy zazwyczaj są bardziej nasilone. Nie ulega jednak wątpliwości, że w przypadku podejrzenia grzybicy, futrzaka zawsze trzeba poddać bardzo starannej diagnostyce. Leczenie grzybicy u kota Grzybicę u kotów leczy się zarówno specyfikami o działaniu ogólnoustrojowym, podawanymi doustnie, jak i preparatami stosowanymi miejscowo. W wielu przypadkach zalecane jest połączenie obu metod leczenia. Aby zwiększyć wchłanianie środków aplikowanych na skórę, konieczne może być ostrzyżenie lub wygolenie sierści w pobliżu zainfekowanych miejsc. Wspomóc terapię mogą odpowiednie kosmetyki lecznicze. Należy szukać preparatów o właściwościach przeciwgrzybicznych i łagodzących (np. z chlorheksydyną i ketokonazolem). Niezbędne jest ponadto odizolowanie chorego mruczka od innych zwierzaków oraz dokładne odkażenie środowiska domowego i wszystkich akcesoriów pupila. Jak chronić kota przed grzybicą? Aby zmniejszyć ryzyko rozwoju grzybicy u mruczka, warto zatroszczyć się przede wszystkim o stan jego skóry i okrywy włosowej. Regularne zabiegi pielęgnacyjne są niezbędne nie tylko po to, by utrzymać futerko pupila w nienagannym stanie, ale również, aby w porę dostrzec ewentualne podrażnienia skóry, które mogą sprzyjać namnażaniu się dermatofitów. Zadbajmy też o dobór odpowiednich akcesoriów do wyczesywania i kosmetyków, które będą przyjazne dla kociej skóry. ↓ SZCZOTKI I GRZEBIENIE DLA KOTA ↓ O ile częste kąpiele mruczków nie są na ogół potrzebne, można wykonywać je okresowo w ramach profilaktyki, szczególnie jeśli podejrzewamy, że nasz podopieczny miał kontakt z chorym osobnikiem. Nie zaniedbujmy nigdy ochrony pupila przed pasożytami zewnętrznymi i regularnie aplikujmy mruczkowi środki zwalczające pchły oraz inne insekty. ↓ ŚRODKI PRZECIWPASOŻYTNICZE DLA KOTA ↓ Bardzo ważną rolę w zapobieganiu grzybicy odgrywa właściwa dieta. Pomocne mogą okazać się np. suplementy z wielonienasyconymi kwasami tłuszczowymi, które wzmacniają naturalną barierę skóry i redukują stany zapalne. ↓ WITAMINY DLA KOTA WZMACNIAJĄCE STAN SKÓRY I SIERŚCI ↓ Nie można pominąć znaczenia higieny otoczenia. Regularne czyszczenie kocich posłań, sprzątanie pomieszczeń i dezynfekcja akcesoriów to nieodzowny element walki z dermatofitami. ↓ KARMA DLA KOTA WZMACNIAJĄCA STAN SKÓRY I SIERŚCI ↓ Zdjęcie:

grzybica skóry u kota